(G*R)خطا

مقایسه میانگین ژنوتیپ ها برای عملکرد ایستگاه با بهره گرفتن از روش دانکن انجام گرفت. سپس در صورت معنی دار شدن اثرات متقابل، پارامترها و روش هایی که برای تعیین پایداری عملکرد و شاخص برداشت مورد استفاده قرار گرفتند عبارت بودند از: مدل ابرهارت و راسل، واریانس محیطی، ضریب تغییرات محیطی، اکووالانس ریک، واریانس پایداری شوکلا، روش پلستید و پترسون، روش پلستید، ضریب تشخیص رگرسیون خطی، شیب خط رگرسیونی خطی، میانگین مربعات انحراف از خط رگرسیون، پرکنیز و جکینز، رتبه بندی کانگ، روش گزینش همزمان برای عملکرد و پایداری و AMMI و GGEbiplot.

ضرایب همبستگی ساده (Pearson) بین عملکرد و سایر صفات و همچنین بین خود صفات مورد بررسی و بحث قرار گرفت. سپس صفات و شاخص های معنی دار در سطح احتمال کمتر از ۵% با عملکرد Stepwise شده و در آخر تجزیه علیت برای صفاتی که در مدل عملکرد باقی ماندند صورت گرفت.
۳-۲- روش ها و پارامترهای پایداری
واریانس محیطی (S_i)
پارامتر واریانس محیطی یا میانگین مربع های درون ژنوتیپ ها از فرمول زیر استفاده شد(Roemer, 1917) .

در این فرمول:
X_ij میانگین عملکرد ژنوتیپ iام در محیط jام
میانگین ژنوتیپ iام در کل محیط ها
e تعداد محیط ها
واریانس محیطی در واقع سهم ژنوتیپ iام در آزمایش در اثر متقابل ژنوتیپ با محیط است (Lin et al., 1986). بر طبق واریانس محیطی، ژنوتیپی پایدار است که واریانس محیطی آن کم تر باشد (فرشادفر، ۱۳۷۷).
ضریب تغییرات محیطی (CV_i)
ضریب تغییرات محیطی در سال ۱۹۷۸ میلادی توسط فرانسیس و کاننبرگ ارائه گردید. این ضریب در واقع انحراف یک ژنوتیپ از میانگین ژنوتیپ در کلیه محیط ها را اندازه می گیرد. و ژنوتیپ پایدار آن است که CV کمتر داشته باشد (Francis and Kannenberg, 1978).

میانگین ژنوتیپ i در کلیه محیط ها
S_i² واریانس محیطی
فرانسیس و کاننبرگ(۱۹۷۸) با بهره گرفتن از میانگین عملکرد و مقدار ضریب تغییرات محیطی هر ژنوتیپ، ژنوتیپ ها را به چهار گروه تقسیم کردند.۱) عملکرد بالا، ضریب تغییرات کم ۲) عملکرد بالا، ضریب تغییرات زیاد ۳) عملکردپایین، ضریب تغییرات کم ۴) عملکرد پائین، ضریب تغییرات زیاد. بهترین و مناسب ترین ژنوتیپ ها آن هایی هستند که در گروه اول قرار می گیرند در نتیجه ژنوتیپی بهترین محسوب خواهد شد که دارای بالاترین عملکرد و پایین ترین ضریب تغییر باشد.
روش Plaisted & Peterson (1959)(  )
در این روش تک تک ژنوتیپ ها با یک دیگر جفت شده و واریانس اثر متقابل آن ها بدست می آید سپس میانگین این واریانس ها محاسبه می شود شاخص بدست آمده را _iθ می نامند و برای همه ژنوتیپ‌ها محاسبه می گردد. ژنوتیپی پایداری بیشتری خواهد داشت که سهم کمتری در اثر متقابل ژنوتیپ و محیط داشته باشد فرمول محاسبه _iθ همانند زیر است:

روش Plaisted (1960) (  )
این روش شباهت هایی به روش بالا داشته، میانگین واریانس اثرات متقابل ژنوتیپ و محیط برای همه ژنوتیپ ها بعد از حذف یک ژنوتیپ محاسبه می شود به این صورت که سهم سایر ژنوتیپ ها در اثر متقابل بدست می آید و هر چه میزان این شاخص بزرگ تر باشد ژنوتیپ پایدارتر می باشد.